حقوق کودکان

کودکان حق دارند هر دو والدین خود را بشناسند. والدین موظفند از فرزندان خود در برابر خشونت روانی و جسمی و سایر تهدیدات محافظت کنند.

کودکان باید متناسب با توانایی‌ها و علایق خود آموزش ببینند. والدین باید قبل از تصمیم‌گیری‌هایی که بر فرزندان تأثیر می‌گذارد، با آنها مشورت کنند. با بزرگتر شدن و بالغ‌تر شدن کودکان، باید به آنها حق اظهار نظر بیشتری داده شود.

بیشتر حوادث مربوط به کودکان زیر ۵ سال در داخل خانه رخ می‌دهد. یک محیط امن و نظارت والدین، احتمال وقوع حوادث در سال‌های اول زندگی را تا حد زیادی کاهش می‌دهد. برای جلوگیری از حوادث جدی، والدین و سایر افرادی که از کودکان مراقبت می‌کنند، باید رابطه بین حوادث و رشد جسمی، ذهنی و عاطفی کودکان در هر سنی را بدانند. کودکان تا سن ۱۰ تا ۱۲ سالگی به بلوغ لازم برای ارزیابی و مقابله با خطرات موجود در محیط نمی‌رسند.

کودکان ۱۳ تا ۱۸ ساله باید از دستورات والدین خود اطاعت کنند، به نظرات دیگران احترام بگذارند و قانون را رعایت کنند. جوانان در سن ۱۸ سالگی اهلیت قانونی، یعنی حق تصمیم‌گیری در امور مالی و شخصی خود را به دست می‌آورند. این بدان معناست که آنها مسئول اموال خود هستند و می‌توانند محل زندگی خود را انتخاب کنند، اما حق نفقه از والدین خود را از دست می‌دهند.

کودکان ۶ تا ۱۶ ساله باید در آموزش ابتدایی شرکت کنند. حضور اجباری در مدرسه رایگان است. تحصیلات ابتدایی با امتحانات به پایان می‌رسد و پس از آن می‌توان برای دوره متوسطه درخواست داد. ثبت نام برای ترم پاییز در مدارس متوسطه به صورت آنلاین انجام می‌شود و مهلت آن هر ساله در ماه ژوئن است. ثبت نام دانش آموزان در ترم بهار یا در مدرسه یا به صورت آنلاین انجام می‌شود.

اطلاعات متنوعی در مورد مدارس استثنایی، بخش‌های ویژه، برنامه‌های تحصیلی و سایر گزینه‌های تحصیلی برای کودکان و نوجوانان دارای معلولیت را می‌توانید در وب‌سایت Menntagátt بیابید.

کودکانی که در آموزش اجباری هستند فقط می‌توانند در کارهای سبک استخدام شوند. کودکان زیر سیزده سال فقط می‌توانند در رویدادهای فرهنگی و هنری و کارهای ورزشی و تبلیغاتی شرکت کنند و فقط با اجازه اداره ایمنی و بهداشت شغلی.

کودکان ۱۳ تا ۱۴ ساله می‌توانند در کارهای سبکی که خطرناک یا از نظر جسمی چالش‌برانگیز تلقی نمی‌شوند، استخدام شوند. کودکان ۱۵ تا ۱۷ ساله می‌توانند در طول تعطیلات مدارس تا هشت ساعت در روز (چهل ساعت در هفته) کار کنند. کودکان و نوجوانان نمی‌توانند شب‌ها کار کنند.

اکثر شهرداری‌های بزرگ، هر تابستان به مدت چند هفته، مدارس کار یا برنامه‌های کار جوانان را برای قدیمی‌ترین دانش‌آموزان دبستان (۱۳ تا ۱۶ ساله) برگزار می‌کنند.

نماینده ویژه کودکان در ایسلند توسط نخست وزیر منصوب می‌شود. نقش آنها محافظت و ترویج منافع، حقوق و نیازهای همه کودکان زیر ۱۸ سال در ایسلند است.

در ایسلند، قانون جدیدی برای حمایت از رفاه کودکان وضع شده است. این قانون «قانون خدمات یکپارچه به نفع رفاه کودکان» نام دارد که با نام قانون رفاه نیز شناخته می‌شود.

این قانون تضمین می‌کند که کودکان و خانواده‌ها بین سیستم‌های مختلف گم نشوند یا مجبور نباشند به تنهایی از خدمات استفاده کنند. هر کودکی حق دارد در هر زمانی که به کمک نیاز دارد، آن را دریافت کند.

یافتن پشتیبانی مناسب گاهی اوقات می‌تواند دشوار باشد، و این قانون با هدف آسان‌تر کردن این امر، تضمین می‌کند که خدمات مناسب، در زمان مناسب، توسط متخصصان مناسب ارائه می‌شود. کودکان و والدین می‌توانند خدمات یکپارچه را در تمام سطوح مدرسه، از طریق خدمات اجتماعی یا در کلینیک‌های بهداشتی درخواست کنند.

شهرداری‌ها در ایسلند مسئول حفاظت از کودکان هستند و باید از قوانین ملی حفاظت از کودکان پیروی کنند. خدمات حفاظت از کودکان در همه شهرداری‌ها موجود است. نقش آنها حمایت از کودکان و والدینی است که با چالش‌های جدی روبرو هستند و تضمین امنیت و رفاه کودک.

مددکاران حفاظت از کودکان، متخصصان آموزش‌دیده‌ای هستند که اغلب در مددکاری اجتماعی، روانشناسی یا آموزش تخصص دارند. در صورت نیاز، آنها می‌توانند از آژانس ملی کودکان و خانواده‌ها (Barna-og fjölskyldustofa) پشتیبانی و راهنمایی بیشتری دریافت کنند، به خصوص در موارد پیچیده.

در برخی شرایط، شوراهای محلی منطقه اختیار دارند که در امور مربوط به حمایت از کودکان تصمیمات رسمی بگیرند.

طبق قانون حمایت از کودکان ایسلند ، هر کسی وظیفه دارد در صورت مشکوک شدن به اینکه کودکی مورد خشونت، آزار و اذیت یا زندگی در شرایط غیرقابل قبول قرار می‌گیرد، آن را گزارش دهد. این موضوع باید از طریق شماره اضطراری ملی ۱۱۲ یا کمیته رفاه کودکان محلی به پلیس گزارش شود.

هدف قانون حمایت از کودکان، اطمینان از این است که کودکانی که در شرایط غیرقابل قبول زندگی می‌کنند یا کودکانی که سلامت و رشد خود را به خطر می‌اندازند، کمک‌های لازم را دریافت کنند. قانون حمایت از کودکان، همه کودکانی را که در قلمرو کشور ایسلند هستند، پوشش می‌دهد.

قانون ایسلند مدت زمانی را که کودکان ۰ تا ۱۶ سال می‌توانند عصرها بدون نظارت بزرگسالان در فضای باز باشند، تعیین می‌کند. این قوانین برای اطمینان از رشد کودکان در محیطی امن و سالم با خواب کافی وضع شده‌اند.

در ایسلند، هیچ قانونی وجود ندارد که بگوید کودکان از چه سنی یا برای چه مدت می‌توانند تنها در خانه بمانند.

والدین باید تصمیم بگیرند که چه چیزی برای کودک بهتر است. این تصمیم بر اساس قانون کودکان و قانون حمایت از کودکان است.

هنگام تصمیم‌گیری، والدین باید موارد زیر را در نظر بگیرند:

• سن و بلوغ کودک
• اگر کودک احساس امنیت و تمایل کند
• اگر خانه امن باشد
• اگر بزرگسالانی در این نزدیکی هستند که می‌توانند کمک کنند

بهتر است با زمان‌های کوتاه شروع کنید و اگر کودک به خوبی از پس آن برآمد، به آرامی آن را افزایش دهید.
کودکان بسیار خردسال هرگز نباید تنها گذاشته شوند. در این صورت، ممکن است لازم باشد به خدمات حفاظت از کودکان گزارش شود.

اگر مطمئن نیستید که آیا باید وضعیتی را به خدمات حفاظت از کودکان گزارش دهید یا خیر، باید برای مشاوره با خدمات حفاظت از کودکان تماس بگیرید.

کودکان دوازده ساله یا کمتر فقط باید بعد از ساعت 20:00 در اماکن عمومی حضور داشته باشند که بزرگسالان آنها را همراهی کنند.

از 1 می تا 1 سپتامبر، آنها ممکن است تا ساعت 22:00 در اماکن عمومی باشند. محدودیت سنی برای این ماده به سال تولد اشاره دارد نه به تاریخ تولد.

در اینجا اطلاعاتی درباره ساعات بیرون از منزل برای کودکان به شش زبان پیدا می کنید. قانون ایسلند بیان می کند که کودکان 0 تا 16 ساله چه مدت می توانند عصرها بدون نظارت بزرگسالان بیرون باشند. هدف از این قوانین این است که کودکان در محیطی امن و سالم با خواب کافی رشد کنند.

کودکان 13 تا 16 ساله، بدون همراهی بزرگسالان، نمی توانند بعد از ساعت 22:00 در فضای باز باشند، مگر اینکه از یک رویداد شناخته شده که توسط یک مدرسه، سازمان ورزشی، یا باشگاه جوانان سازماندهی شده است، به خانه بروند.

در دوره از 1 می تا 1 سپتامبر، کودکان مجاز هستند دو ساعت دیگر یا حداکثر تا نیمه شب در خارج از منزل بمانند. محدودیت سنی این ماده به سال تولد اشاره دارد نه به تاریخ تولد.

در مورد کار، به طور کلی، جوانان اجازه ندارند کارهایی را انجام دهند که فراتر از ظرفیت جسمی یا روانی آنها است یا سلامتی آنها را به خطر می اندازد. آنها باید خود را با عوامل خطر در محیط کار که می تواند سلامت و ایمنی آنها را تهدید کند آشنا کنند و از این رو باید حمایت و آموزش مناسب به آنها ارائه شود. درباره افراد جوان در محل کار بیشتر بخوانید.

قلدری عبارت است از آزار و اذیت یا خشونت مکرر یا مستمر، اعم از جسمی یا روحی، توسط یک یا چند نفر علیه دیگری. قلدری می تواند عواقب جدی برای قربانی داشته باشد.

قلدری بین یک فرد و یک گروه یا بین دو فرد اتفاق می افتد. قلدری می تواند کلامی، اجتماعی، مادی، ذهنی و فیزیکی باشد. این می تواند به شکل نام بردن، شایعات، یا داستان های نادرست در مورد یک فرد یا تشویق مردم به نادیده گرفتن افراد خاص باشد. قلدری همچنین شامل تمسخر مکرر فردی به دلیل ظاهر، وزن، فرهنگ، مذهب، رنگ پوست، ناتوانی و غیره است. کلاس مدرسه یا خانواده قلدری همچنین می تواند عواقب مخرب دائمی برای مرتکب داشته باشد.

این وظیفه مدارس است که به قلدری واکنش نشان دهند و بسیاری از مدارس ابتدایی برنامه های عملی و اقدامات پیشگیرانه را تنظیم کرده اند.