ວິທີການຊ່ວຍເດັກນ້ອຍຮັບມືກັບການບາດເຈັບ

• ຟັງເດັກ. ໃຫ້ເດັກເວົ້າກ່ຽວກັບປະສົບການ, ຄວາມຄິດ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແມ່ນແຕ່ປະສົບການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ.
• ສ້າງກິດຈະວັດປະຈຳວັນ ແລະ ເວລາກິນເຂົ້າ, ເວລານອນ ແລະ ອື່ນໆ ທີ່ກຳນົດໄວ້.
• ຫຼິ້ນກັບເດັກ. ເດັກນ້ອຍຫຼາຍຄົນຮັບມືກັບປະສົບການທີ່ໜ້າເສົ້າໃຈຜ່ານການຫຼິ້ນ.
• ຈົ່ງອົດທົນ. ເດັກນ້ອຍອາດຈະຕ້ອງເວົ້າກ່ຽວກັບເລື່ອງດຽວກັນຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ.
• ໃຫ້ຕິດຕໍ່ນັກສັງຄົມສົງເຄາະ, ຄູສອນ, ພະຍາບານໂຮງຮຽນ ຫຼື ສູນສຸຂະພາບ, ຖ້າທ່ານພົບວ່າສິ່ງຕ່າງໆກຳລັງມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກເກີນໄປ ຫຼື ຄວາມເຈັບປວດຮ້າຍແຮງຂຶ້ນ.

ພໍ່ແມ່ ແລະ ຜູ້ດູແລເດັກແມ່ນບຸກຄົນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງເດັກ, ໂດຍສະເພາະເມື່ອເດັກຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອໃນການຮັບມືກັບປະສົບການທີ່ເຈັບປວດ. ເມື່ອທ່ານຮູ້ວ່າປະສົບການທີ່ເຈັບປວດສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ເດັກແນວໃດ, ມັນຈະງ່າຍຕໍ່ການເຂົ້າໃຈຄວາມຮູ້ສຶກ ແລະ ພຶດຕິກຳຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ງ່າຍຕໍ່ການຊ່ວຍເຫຼືອເຂົາເຈົ້າ.

ສະໝອງມີປະຕິກິລິຍາຕໍ່ປະສົບການທີ່ໜ້າເສົ້າໃຈໂດຍການຜະລິດຮໍໂມນຄວາມຕຶງຄຽດ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຮ່າງກາຍຢູ່ໃນສະພາບຕື່ນຕົວ. ສິ່ງນີ້ຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາຄິດໄດ້ໄວ ແລະ ເຄື່ອນໄຫວໄດ້ໄວ, ດັ່ງນັ້ນພວກເຮົາຈຶ່ງສາມາດຢູ່ລອດໃນສະຖານະການທີ່ເປັນອັນຕະລາຍເຖິງຊີວິດໄດ້.
ຖ້າປະສົບການໃດໜຶ່ງມີຄວາມເຂັ້ມຂຸ້ນ ແລະ ຍາວນານ, ສະໝອງ, ແລະ ບາງຄັ້ງຮ່າງກາຍ, ຈະຢູ່ໃນສະພາບທີ່ຕື່ນຕົວ, ເຖິງແມ່ນວ່າສະຖານະການທີ່ເປັນອັນຕະລາຍເຖິງຊີວິດຈະສິ້ນສຸດລົງກໍຕາມ.

ພໍ່ແມ່ຍັງສາມາດປະສົບກັບເຫດການທີ່ເຈັບປວດທີ່ສາມາດສົ່ງຜົນກະທົບທາງລົບຕໍ່ສະຫວັດດີພາບຂອງເຂົາເຈົ້າ. ອາການຂອງການບາດເຈັບສາມາດຖ່າຍທອດຈາກພໍ່ແມ່ໄປຫາລູກຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ສາມາດສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ເດັກເຖິງແມ່ນວ່າເຂົາເຈົ້າຈະບໍ່ເຄີຍປະສົບກັບສະຖານະການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກໂດຍກົງກໍຕາມ. ມັນເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ຈະຊອກຫາຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ
ລົມກັບຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງກ່ຽວກັບປະສົບການຂອງເຈົ້າ.

ພໍ່ແມ່ຫຼາຍຄົນກີດກັນເດັກນ້ອຍບໍ່ໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມການສົນທະນາຂອງຜູ້ໃຫຍ່ກ່ຽວກັບປະສົບການທີ່ໜ້າເສົ້າໃຈ ແລະ ອາລົມທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ. ໂດຍການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ພໍ່ແມ່ເຊື່ອວ່າພວກເຂົາກຳລັງປົກປ້ອງລູກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເດັກນ້ອຍຮູ້ສຶກຫຼາຍກວ່າທີ່ຜູ້ໃຫຍ່ຮູ້, ໂດຍສະເພາະເມື່ອມີບາງສິ່ງບາງຢ່າງຜິດປົກກະຕິ. ພວກເຂົາກາຍເປັນຄົນຢາກຮູ້ຢາກເຫັນ ແລະ ກັງວົນເມື່ອມີບາງສິ່ງບາງຢ່າງຖືກເກັບເປັນຄວາມລັບຈາກພວກເຂົາ.
ດັ່ງນັ້ນ, ມັນດີກວ່າທີ່ຈະລົມກັບເດັກນ້ອຍກ່ຽວກັບທັງປະສົບການ ແລະ ອາລົມຂອງເຈົ້າ ແລະ ຂອງເຂົາເຈົ້າ, ໂດຍການເລືອກຄຳເວົ້າຂອງເຈົ້າຢ່າງລະມັດລະວັງໂດຍອີງໃສ່ອາຍຸ ແລະ ລະດັບຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງເດັກເພື່ອຮັບປະກັນວ່າຄຳອະທິບາຍນັ້ນເໝາະສົມ ແລະ ສະໜັບສະໜູນ.

ການບາດເຈັບແມ່ນປະຕິກິລິຍາປົກກະຕິຕໍ່ເຫດການຜິດປົກກະຕິ:

• ການຫາຍສາບສູນ, ການເສຍຊີວິດ ຫຼື ການບາດເຈັບຂອງພໍ່ແມ່ ຫຼື ສະມາຊິກໃນຄອບຄົວທີ່ໃກ້ຊິດ
• ການບາດເຈັບທາງຮ່າງກາຍ
• ກຳລັງປະສົບກັບສົງຄາມ
• ເຫັນເຫດການຮຸນແຮງ ຫຼື ການຂົ່ມຂູ່
• ຫຼົບໜີຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນ ແລະ ປະເທດຂອງຕົນ
• ການບໍ່ຢູ່ນຳຄອບຄົວເປັນເວລາດົນ
• ການທຳຮ້າຍຮ່າງກາຍ
• ຄວາມຮຸນແຮງພາຍໃນຄອບຄົວ
• ການລ່ວງລະເມີດທາງເພດ

ເດັກນ້ອຍມີປະຕິກິລິຍາຫຼາຍວິທີຕໍ່ກັບການບາດເຈັບ. ປະຕິກິລິຍາທົ່ວໄປລວມມີ:

• ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການສຸມໃສ່ ແລະ ຮຽນຮູ້ສິ່ງໃໝ່ໆ
• ຄວາມໂກດແຄ້ນ, ຄວາມລະຄາຍເຄືອງ, ອາລົມປ່ຽນແປງ
• ອາການທາງຮ່າງກາຍເຊັ່ນ: ເຈັບທ້ອງ, ເຈັບຫົວ, ວິນຫົວ, ປວດຮາກ
• ຄວາມໂສກເສົ້າ ແລະ ຄວາມໂດດດ່ຽວ
• ຄວາມກັງວົນໃຈ ແລະ ຄວາມຢ້ານກົວ
• ການຫຼິ້ນທີ່ຊໍ້າຊາກ ຫຼື ເກີນຈິງ
• ບໍ່ສະຫງົບ ແລະ ກະວົນກະວາຍ
• ຮ້ອງໄຫ້ຫຼາຍ, ຮ້ອງໂຮຫຼາຍ
• ຜູກພັນກັບພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ
• ນອນຫລັບຍາກ ຫຼື ຕື່ນນອນໃນຕອນກາງຄືນ
• ຝັນຮ້າຍຊ້ຳໆ
• ຄວາມຢ້ານກົວຂອງຄວາມມືດ
• ຢ້ານສຽງດັງໆ
• ຢ້ານທີ່ຈະຢູ່ຄົນດຽວ